یکی از آسیبهای فضای مجازی، دوستیهای اینترنتی نادرست است که سبب میشود دو طرف در یک فضای غیرواقعی شناخت واقعی از همدیگر کسب نکنند و در ادامه این ارتباط و دوستی به دلیل وابستگی عاطفی طرفین و یا یکی از آن دو تصمیمات احساسی و آنی را برای زندگی خود بگیرند.
هنگامی که فردی، در یک فضای مجازی ارتباطی را با فرد دیگری ایجاد میکند، آن فرد در آغاز ارتباط این تصور را دارد که این برقراری ارتباط به زودی قطع میشود و تنها زمانی برای وقت گذرانی است، امّا بعداز مدتی که از آغاز این ارتباط میگذرد و ابراز احساساتی که بعدا امکان دارد از سمت دو طرف مطرح شود، این ارتباط را تبدیل به دلبستگیهای طولانی مدت و شدیدی میکند که آدمی را در تصمیمگیریهای خود در زندگی کر و کور میکند؛ امام علی(علیهالسلام) فرموده است: «حُبُّ الشِّیءِ یُعمِی وَ یُصِمّ. دوست داشتن چیزی[آن هم ناآگاهانه و از سر هیجان و احساسات]، انسان را کور و کر میکند.»[1]
معمولا برای توجیح این گونه ارتباطات و دوستیها، ادعا میشود که با انگیزه و هدف ازدواج
